Afghanistan anno 1960
De beelden van Afghanistan zijn nu al zodanig routineus dat men met moeite moet zoeken om iemand te vinden die nog interesse kan opbrengen voor dit land. ‘Mensen kunnen veranderen’ hoor je wel veel gedurende je leven, maar wat velen niet weten is dat ook landen kunnen veranderen.
Deze foto’s zijn ook tastbare bewijzen dat verkeerde politiek en vooral verkeerde mensen een land letterlijk in de afgrond kunnen storten, in dit geval hier letterlijk terug slingeren naar de Middeleeuwen.
Het is haast moeilijk denkbaar dat dit dorre land eens een bastion was van liberalisme, vrijheid en er mensen leefden die een concreet zicht hadden op een toekomst vervult van hoop. Nu is het een plaats waar haat de norm is, de beste vriend van een man geen huisdier meer is maar een kalasjnikov en er een sfeer heerst van terreur en nihilisme.
Afghanistan is nooit het meest hippe land geweest in de wereld, maar het was wel een plaats van vrede en vooruitgang. Hoe kon het zo verkeerd lopen? Geschiedenis wordt geschreven door de geest van de persoon die ze op papier zet, dus de versies zullen verschillen en ontelbaar zijn.
Het vingertje wijzen naar de voor de hand liggende ‘boosdoeners’ is uiteraard gemakkelijk. Voor een historicus zal de schild liggen bij het imperialistische USSR, de communistische grootmacht die zijn tanden stuk beet op dit koppige volk, de andere verwijzen dan weer naar het neo-kolonialisme van het westen, anderen zullen refereren naar de religie.
Wanneer men kijkt naar deze foto’s zou men vooraleerst niet denken dat deze in Afghanistan zijn gemaakt. Hoewel deze documenten mooi zijn en vooral een schril contrast tonen met de realiteit van vandaag, zijn ze ook zeer pijnlijk, omdat men verplicht is te bekennen dat het land een neerwaartse spiraal is aangegaan waar het einde nog niet in zicht komt en naar de spreekwoordelijk hel lijkt te leiden.
Men ziet er mannen én vrouwen die lachen, werken, plezier maken en vooral durven dromen. De foto’s ademen een zucht uit van hoop en het land toonde zich aan de wereld, als een volwaardige partner van een beschaafde wereld.
Het beeld van vandaag kennen we maar al te goed, geen democratie, zelfs geen vrouwen in het straatbeeld, geen scholing, alles onderworpen aan de waanzin van de religie.
Participeren aan de wereld is er voor deze mensen niet meer bij, dromen is taboe, het lijkt dat de beroemde Afghaanse opiumvelden nu de enigste laatste trots zijn, de verwerping van een toekomst. In triest!
De tieners op deze foto’s zijn nu waarschijnlijk hoogbejaarde mensen die nooit hadden gedacht, dat er een dag zou komen zonder muziek, zonder kunst, zonder school, zonder werk…verschillende generaties die de belofte van een toekomst zijn ontnomen.
Is het dan mogelijk om een ziel van een natie te vermoorden door een spinnenweb van leugens een indoctrinatie met een belofte voor een betere volgende wereld? Wat met deze wereld? Blijkbaar wel als men deze foto’s ziet. Tastbare herinneringen die trouwens vergelijkbaar zijn met Teheran voor Khomeini en talloze andere voorbeelden. Deze foto’s zijn universeel erfgoed want het is de herinnering dat deze mensen geen haat hadden in hun hart maar hoop.
© Thalmaray
