De F.B.I. in het pre-digitaal tijdperk van The Fingerprint Factory (1943)
De F.B.I. in het pre-digitaal tijdperk van The Fingerprint Factory (1943) – De F.B.I., de grootste politiemacht ter wereld kan zich nu beroepen op de aller modernste computertechnieken en elektronische gadgets, maar het was ook ooit anders.
Voor het digitale tijdperk waren massa’s mensen nodig om alle gegevens te verwerken en op te zoeken. Vooral het bijhouden van de vingerafdrukken was een gigantische onderneming. In 1920 begon deze federale dienst met 25 mensen die verantwoordelijk waren voor het verwerken van 800.000 fichekaarten met vingerafdrukken, in 1943 was de “Fingerprint Factory” al uitgegroeid tot 20.000 agenten die 70 miljoen vingerafdrukken in hun collectie telden.
Tijdens de tweede wereldoorlog kende de F.B.I. een gigantische groei en was de afdeling al uitgegroeid tot een gebouw van 2.500 M2 en werd het gehuisvest in The National Guard Armory in Washington, D.C.
Met de oorlog werden nieuwe mandaten toegevoegd aan het F.B.I. Het bureau werd niet meer gelimiteerd tot misdaden op het Amerikaanse grondgebied. Contraspionage, het inwinnen van informatie in vijandelijk gebied, het opsporen van dienstweigeraars en deserteurs en het opsporen van vijandelijke agenten en saboteurs waren plotseling bevoegdheden voor het Bureau.
Ieder lid van de strijdkrachten, federale ambtenaren, oorlogsproducenten en politiemensen waren verplicht hun vingerafdrukken af te staan, inclusief de leden van het F.B.I. zelf. Vele mensen werden onderhevig aan intensieve background checks uit veiligheidsoverwegingen. Agenten behandelden meer dan 20.000 incidenten van mogelijke sabotage, 2.282 werden effectief toegeschreven aan een vijfde colonne.
Op het thuisfront waren de socio-economische omstandigheden hard, ook de gewone criminaliteit kende een nooit geziene piek. Vooral zwarte markten en het stelen van overheidsgoederen die bestemd waren voor de oorlogsinspanningen werden gestolen.
In de Fingerprint Factory waren duizenden vrouwen werkzaam in de jaren 40 die getraind waren in het Henry System of Fingerprint Identification systeem. Eigenlijk was dit een classificatie methode volgens de psychologische karakteristieken van de vingerafdrukken. Deze werkwijze was gigantisch traag en lomp. Duizenden vrouwen staarden de hele dag naar ontelbare kaarten en de bijhorende vingerafdrukken.
Deze activiteit zou duren tot een goed stuk in de jaren 1970. De vrouwen werkzaam in The Fingerprint Factory kregen zo staatsgeheimen onder ogen die de veiligheid van de Verenigde Staten garandeerden.
Werken in The Fingerprint Factory was bijzonder hard, 10 uur per dag, zes dagen per week, ze verwerkten gemiddeld per persoon 35.000 vingerafdrukken per dag. Hun salarissen waren uitbetaald en zogenaamde war bonds, een soort van staatsobligatie.
Dankzij de massale inzet van personeel slaagde de F.B.I. erin om uitstekende resultaten te boeken. Uiteraard zou een loondienst van een dergelijk ondersteunend leger vandaag totaal onbetaalbaar zijn. Met de komst van de computers kan het F.B.I. nu honderden databanken raadplegen in enkele minuten waarin de vingerafdrukken opgeslagen zijn van miljoenen mensen.
De gemaakte foto’s van destijds gemaakt en gepubliceerd door het tijdschrift LIFE geven een goed sfeerbeeld weer van deze hectische en doch fascinerende onderneming.
Bron: Messynessy.
Foto’s: Time Magazine.
© Thalmaray
Literatuur over de beginjaren van de FBI kan je hier bestellen.
