Historische auteurs en zelfmoord
Het vreemde aan schrijvers is dat men ze meestal ziet als scheppers van fantastische verhalen en boeiende personages. Het beeld van een getormenteerde kunstenaar is zo oud als de kunst zelf, het lijkt soms wel dat creatieve mensen eerder ten prooi vallen aan donkere gedachten of teveel worstelen met existentialistische ideeën. Sommigen dansen tijdens het leven en in hun werk op het koord van de rede en de waanzin. Enkelen creëerden hun beste werk in hallucinante periodes van hun leven de voorbeelden zijn veel: neem nu Van Gogh, Seneca of Beethoven. Wat maakt auteurs gevoelig voor deze emoties is hun kracht om alter ego’s te scheppen een verborgen teken van bipolariteit? Is het omdat ze zelf fictief leven schenken ze ook meer gaan nadenken over hun eigen bestaan?
Wat de oorzaak ook moge zijn, hun genialiteit zal altijd verhuld zijn in een mysterieus deken. Wat we wel kunnen vaststellen is dat innerlijke pijn dikwijls de oorzaak is van auto destructief gedrag. Terwijl mijn blik rondslenterde op mijn bibliotheek viel het mij op dat heel wat auteurs die de onweerstaanbare drang hadden om te flirten met de dood ook meesterstukken hebben geschreven. Een kleine herinnering aan deze mensen.
Jack London
De typische avonturen schrijver met bejubelde werken zoals “The Call of the Wild” en “White Fang” was in contrast met zijn hoofdpersonages een vreemde man met strakke principes. Zijn moeder probeerde zelfmoord te plegen toen ze al zwanger van hem was, ze schoot zichzelf in het hoofd. Lag hier al een vreemde oorzaak naar zijn eigen gedrag? Hij groeide op als een avonturier, was een begaafd spreker doch was onderhevig aan enorme gemoedswissels die hem soms extreme dingen deden verwoorden zoals racistische retoriek en zelfs gewelddadige visioenen. Vandaag wordt algemeen aangenomen dat Jack Londen naast alcoholicus bipolair was bovendien had hij regelmatig zelfmoordneigingen. Hij stierf aan een overdosis morfine.
Edgar Allen Poe
Poe was een getormenteerde genie die geen gemakkelijk leven achter de rug had. Zo had het overlijden van zijn vrouw een enorme indruk op hem nagelaten. Hij experimenteerde met alcohol en drugs, en kreeg een obsessie over de dood, welke het best voelbaar is in zijn beter werk zoals “The Raven”. Hij probeerde zelfmoord te plegen in 1848 en stierf uiteindelijk één jaar later. Tot op heden is zijn doodsoorzaak een mysterie wat de mythe van de schrijver alleen nog meer buitenproportionele dimensies gaf.
Virginia Woolf
Het bekendste werk van deze auteur “Mrs. Dalloway” laat de lezer kennis maken met de wereld van mentale ziektes, homoseksualiteit en existentiële vraagstukken. Het is bekend dat zij verschillende zenuwinzinkingen heeft gekend en was zelfs opgenomen in een psychiatrische instelling voor korte tijd in 1904. Later vertelde ze over seksueel misbruik door haar halfbroers welke voor een deel haar psychologische problematiek kon verklaren. Tijdens de tweede wereldoorlog werd haar huis gebombardeerd en was ze opgeslorpt door zelfmedelijden en zieligheid. Ze koos voor de verdrinkingsdood in 1941 en later werd een hartverscheurende afscheidsbrief voor haar echtgenoot gevonden.
Ernest Hemingway
Het genie van “The Old Man and the Sea” en “From whom the Bells tolls” was innerlijk een verwarde ziel in pijn. Vandaag zou men hem zeker categoriseren als bipolair met waarschijnlijk nog een pak andere psychotische afwijkingen. Er bestaat een theorie dat hij hersenschade had opgelopen gezien zijn gewelddadige levensstijl. Het staat vast dat hij hemochromatose had een uitzonderlijke erfelijke ziekte die een teveel van ijzer opslaat in het lichaam met talrijke neveneffecten. In de jaren 50 begon zijn mentale gezondheid hem parten te spelen en in de jaren 60 was hij op een zelf destructieve rollercoaster. In 1961 schoot hij zichzelf dood met een geweer. Vreemd genoeg hebben ook zijn vader, zijn zuster, een broer en een kleindochter beslist om zelf uit het leven te stappen.
Anderen:
Hunter S. Thompson
Sylvia Plath
Titus Petronius Niger
Jacques Rigaut
Ángel Ganivet
Gérard de Nerval
Yukio Mishima
Eratosthenes
Vladimir Mayakovsky
Anne Sexton
David Foster Wallace
en talloze anderen.
Bij het googelen van al deze geniale mensen ziet men dat de trend bestond op alle continenten, op alle leeftijden, in alle tijdsperiodes. Waarom vielen deze geniale denkers ten prooi aan de meest duistere gedachte en de meest finale keuze die men kan maken. Is kennis niet alleen macht maar ook de illusie de relativiteit?
Bedenking
Is er een keerzijde aan het talent om nieuw fictief leven te scheppen? Is deze interactie tussen de auteur en de alter ego’s destructief? Is het feit dat de personages van de verhalen een quasi perfect leven hebben met een gelukkig einde in schil contrast met de onvolmaakte realiteit van de bedenkers? Stof tot nadenken.
Hoe kunnen mensen die op een geniale manier een wereld creëren met personages die aanbeden worden door de lezers omgaan met de koude realiteit van hun eigen bestaan? Is de val van een artistiek talent niet het besef van zijn eigen onvolmaaktheden? Men zou beginnen denken dat de reële wereld steeds de fictieve wereld inhaalt en de auteur door het succes van zijn creatie gedwongen wordt om in de spiegel te kijken. Voor velen blijkt de ontnuchtering te groot. Het is vreemd dat het hier ook gaat om bejubelde mensen wier werk gehoor en aandacht kreeg, hoe moet de auteur zich dan voelen die geen erkenning krijgt? Historisch gezien is het percentage van kunstenaars en auteurs die suïcide kozen als hun laatste daad verbazend hoog, bijna altijd waren de plegers briljante om maar niet te zeggen geniale geesten die desondanks kozen voor een zogenaamde ‘gemakkelijke’ oplossing. Hier kan men de discussie openen of zelfmoord wel degelijk een gemakkelijke vlucht of oplossing is.
Is het schrijven van verhalen gevaarlijker dan men denkt? Is de interactie tussen alter-ego’s fataal voor schrijvers die de symbiose tussen realiteit en fictie niet meer kunnen controleren of onderscheiden?
Ondanks de pijn die ze door hebben gegeven in hun verhalen ben ik dankbaar dat ze dit deelden met de lezer, het heeft ons een schat nagelaten van werelden die effectief veel beter zijn dan degene waarin wij gedwongen worden in te leven.
Literatuur over deze grootmeesters kan men hier vinden:
