Rusland en het nazisme een historische schizofrene relatie

Inleiding:

De Russische tragedie is dat ondanks verwoede pogingen om een eigen identiteit te hebben ze steeds doorheen hun geschiedenis episodes hebben gekend van diepe identiteitscrisis en simpelweg zwarte bladzijden. Het tsaristische Rusland was een aaneenschakeling van bedrog, moordpartijen en zinloze oorlogen.  Het communistisch avontuur was een kater die nu nog een lange zwarte schaduw werpt op het leven van elke Rus en voorgoed de ontwikkeling van Europa en de wereld zwaar heeft verstoord.

Ironisch genoeg was er een wereldbrand nodig om de Russen een gevoel te geven van pseudo-nationalisme. In de schizofrenie van de Russische politiek en waarschijnlijk de Russische geesten begon de tweede wereldoorlog al met een voorteken die weinig goeds te voorspellen had voor de toekomst en het heden van vandaag. De alliantie tussen Stalin en Hitler om samen Polen te veroveren was een teken aan de wand en een eerste diagnose van de wereldhonger die de Rus blijkbaar door de eeuwen heen binnenkreeg met de paplepel. Men spreekt dikwijls van het pact met de duivel (zijnde Hitler), maar men kan zich afvragen of het geen pact was tussen duivels, Stalin zou uiteindelijk minstens evenveel doden op zijn geweten krijgen dat de Duitse dictator.

Na de oorlog dacht Rusland eindelijk een identiteit en een levensmotto te hebben gevonden, die hun met toen nog communistische weemoed en heimwee deden denken aan de grootmacht Rusland ten tijden van de Tsaren. Vanaf 1945 was de retoriek van de Russen dan ook dat zijn de overwinnaars waren van het fascisme.

Dit klink nu heel wrang in het Rusland van Poetin, waar hij op een Kremlin troon zit als een tsaar en met alle allures van de nazi Führer. In het narcisme van zijn beleid is er geen verschil meer te zien met de grootste fascistische voorbeelden zoals Mussolini, Stalin en Hitler. Van schaamte lijkt geen sprake, van geleerde lessen uit het verleden geen enkel spoor. Stalingrad lijkt nu nog een voetnoot te zijn in de geschiedenis, erger nog een voorwendsel om een vredevol land binnen te vallen die niet meer of minder bevolkt is met culturele broeders met de ludieke boodschap om de neonazi’s aan hun grenzen te vernietigen.

Vladimir Poetin mag dan uitgegroeid zijn tot de dictator die hij vandaag is, hij zal de geschiedenis instappen als een massamoordenaar en een demagogische psychopathische narcist. Het is ironisch dat net nu in Rusland het neonazisme bloeit als nooit te voren. Handig is het ook om de geschiedenis te verdraaien, een verleden te verkrachten waarvan zelfs de Russen van vandaag niets over weten, dankzij een repressie en censuur waar Dr. Goebbels trots op zou zijn geweest.

Nazisme en Rusland:

Men zou verder kunnen gaan in de tijd en tot dezelfde conclusies komen maar geen enkele periode illustreert beter de schizofrene relatie van de Russen en het nazisme. Zelfs de Russen kunnen niet ontkennen, dat de Duitse Wehrmacht bijna Operatie Barbarossa tot een goed einde hadden kunnen brengen. Het falen voor deze militaire operatie kennen we allemaal, doch de geschiedenis is niet zo zwart-wit. In dit artikel gaan we dieper in op feiten die vandaag het daglicht niet meer zien, de schoolboeken niet halen en zeker ontkent worden door een links gedachtengoed.

Feit is wel dat in 1942 grote gebieden van de toenmalige Sovjet-Unie in handen waren van de Duitsers. In bepaalde streken werden ze zelfs met open armen ontvangen omdat de oorspronkelijke plaatselijke bewoners de Russische bezetting en horror meer dan beu waren, zoals onder andere in de Baltische Staten. Dit kan men nog toedekken met een te verwachten reactie, maar wat Poetin verzwijgt is dat uiteindelijk meer dan 1 miljoen Russen doelbewust en ideologisch de kant kozen van het Derde Rijk.

Toen de gerespecteerde Generaal Andrei Vlasov in handen viel van de Wehrmacht begonnen de dobbelstenen te vallen. Vlasov stelde de Duitsers voor om een tweede leger op de been te brengen bestaande uit Russische krijgsgevangenen die het toenmalige Sovjet regime ten val wilden brengen. Andrei Vlasov was in staat om honderdduizenden Russen te winnen voor Adolf Hitler. Het nieuwe leger kreeg de naam Russische Bevrijdingsleger, de Vlasovtsy’s in de volksmond. Het is belangrijk dat dit niet ging om een amateuristische bende vrijheidsstrijders maar een gestructureerde organisatie. Dit collaboratie leger legde de eed van trouw af aan Adolf Hitler en de principes van de nazi’s. Historisch statistisch is dit gemakkelijk te bewijzen, maar dit was slechts het topje van de ijsberg, ontelbaar waren de gewone Russische burgers en etnische Russen die het bestuur van het Derde Rijk verkozen boven de Sovjet dictatuur.

Men kan zich voorstellen dat deze feiten niet echt gemakkelijke onderwerpen zijn in Rusland, toen niet, daarna niet en zeker vandaag niet onder het bewind van een nieuwe fascistische dictator. Het is het beste bewijs dat Rusland zich altijd schuldig heeft gemaakt aan geschiedenisvervalsing, het meer dan 80 jaar doodzwijgen van deze bewezen historische feiten valt dan ook te betreuren. In vergelijking een moderne Duitser is op de hoogte van de nazi gruwel tijdens wereldoorlog II, een Rus vandaag heeft geen enkele kennis van de ‘ideologische’ opstand tijdens diezelfde oorlog. Feit is dat de tot inkeer gekomen Russen een substantieel deel uitmaakten van de Duitse bezettingsmacht en dit in alle functies, gaande van politie, Wehrmacht, civiele autoriteiten en zelfs S.S. Er zijn historisch bestaande cijfers en documentatie van minstens 1,2 miljoen Russen die op een of andere manier revolteerden of collaboreerden.

Uiteraard moet men dit ook relativeren 1,2 miljoen zijn veel meer dan een paar dissidenten maar op de toenmalige bevolking van de USSR inderdaad een kleine minderheid. Maar het ontkennen dat al die ontevreden Russen de ideologie van de nazi’s omarmden in plaats ven het ‘socialistisch paradijs’ is en blijft opmerkelijk. Men kan zich diepe vragen stellen naar de motivatie van deze toch wel aanzienlijke groep mensen. In elke oorlog zijn er deserteurs en verraders doch dit slaat toch het ideaal beeld van de Russische identiteit compleet in stukken. Ook is belangrijk te beseffen dat voor de slag van Moskou het zeer aanzienlijk leek dat Duitsland de overwinning zou behalen.

De collaboratie van de Russen was eerder ‘un accident de parcours’ de vijanden van mijn vijanden zijn of worden mijn vrienden. Men zou kunnen stellen dat het Bolsjevisme even hatelijk was voor een grote groep Russen dan het nazisme, het was ergens kiezen tussen de pest en de cholera. Wat er ook van aan was, deze feiten kan men niet uitwissen of vernietigen, negationisme van de geschiedenis werkt niet, de geschiedenis is exact wat ze is geweest met de donkere bladzijden naast de heroïsche.

Schizofrene identiteit.

Het valt te vermelden dat het ook niet de eerste maal was dat het Derde Rijk ‘gelijk denkenden’ in de rangen opnam, net even ongelooflijk als het (bewezen) feit dat duizenden moslims en zelfs Joden de wapens opnamen om voor Hitler te vechten in de tweede wereldoorlog. Van Duitse kant was er nog steeds een gevoel van inferioriteit van deze groepen, vooral dan bij de S.S. en de fanatieke nazi’s. Het is niet zo dat ze louter kanonnenvlees waren maar eerder toch een klasse minder waren dan de oerduitse Übermenschen. Statisch gezien was deze attitude een strategische vergissing vanwege de Duitsers, indien de appreciatie hoger zou zijn geweest bij de Duitsers zouden deze troepen een veel groter verschil hebben kunnen maken op het slagveld. Hitler sloeg de bal hier compleet mis, terwijl de meeste hooggeplaatste Duitsers wel droomden van een Rusland zonder communisme. In sommige bezetten gebieden was de Duitse dictator mild voor de bevolking en werden beperkte autonomische bevoegdheden gegeven. In Rusland zag hij enkel en alleen gebiedsuitbreiding, de Russische staat was gedoemd in zijn ogen om te verdwijnen.

De afkeer van Hitler voor alles wat Slavisch was, was een gemiste kans om het tij te doen keren zelfs toen de Duitsers letterlijk voor de poorten stonden van Moskou. Na het Russische debacle voor het Duitse leger was het des te meer opmerkelijk dat de Russische collaborateurs bleven doorvechten zij aan zij met de Duitsers en zelfs de terugtocht naar Duits grondgebied mogelijk maakten. Niemand minder dan Heinrich Himmler zelf erkende de verdiensten van het leger van Andrei Vlasov, wat toch voor een fanatieke nazi een soort van knieval was.

Na de ineenstorting van het Derde Rijk werden bijna alle collaborateurs door de Sovjets gevangengenomen. Vlasov en al zijn commandanten werden na een schijnvertoning in de rechtbank geëxecuteerd, men begon toen al om de ‘schande’ uit te wissen. Zij kozen voor een regime van het kwaad tegen een concurrerend regime van het kwaad en lieten er het leven voor.

Voorbeelden van minder doorslaggevende collaboraties:

Geschiedkundige correctheid gebied mij te vermelden dat ook in Oekraïne er verschillende militaire en politieke organisaties de Sovjets actief bestreden door te collaboreren met het Derde rijk zoals Het Oekraïense Bevrijdingsleger en het Oekraïnse Nationale Leger, toen al was er de drang van het Oekraïense volk om zich los te weken van de Russische bezetter. Beide eenheden deden dit door actief deel uit te maken van de Duitse Wehrmacht. De voornaamste motivatie was hier ontvoogding van de Russische bezetter en niet zozeer ideologie.

Legendarisch waren de Oekraïense Vrije kozakken die zeer geduchte strijders waren.

In Rusland zelf was er ook het Russische Bevrijdingsbeweging, een politiek-militaire organisatie die er op uit was op de Stalin-regering met geweld omver te werpen. Hier leefde de ideologie van het Derde Rijk niet, maar waren de Duitsers bondgenoten door gelegenheid.

De Kaminski Brigade een verzameling van Russische strijders die opgenomen werden in de Waffen-Sturm-Brigade der SS Rona. Gingen uiteindelijk volledig op in de SS onder Heinrich Himmler. Deze eenheden werden berucht voor hun oorlogsmisdaden en massa-executies bij de partizanen.

Russisches Schutzkorps militaire organisatie die bestond uit hardleerse anticommunistische Russen en Serviërs, ook zij verleende hand en spandiensten aan het Derde Rijk.

Duiding:

Het is belangrijk te vermelden dat in alle bezette gebieden er collaboratie was met het Derde Rijk, het was dus in geen geval een monopolie van de Russen. Naast een ideologische en politieke aantrekkingskracht waren er altijd opportunisten en anderen die de keuzes hebben gemaakt aan de verliezende zijde. In alle objectiviteit nu bijna 80 jaar na die verschrikkelijke oorlog, moet men ook beseffen dat geschiedenis (meestal) geschreven wordt door de (over)winnaars.

Oorlog was en is en zal altijd een misdaad zijn tegen de menselijkheid. Het is hier niet de bedoeling om partij te kiezen, het is enkel aan tijdsgenoten van deze periode om te oordelen. Een oordeel komt er automatisch door de geschiedenis en denk dat we het er over eens kunnen zijn dat oorlogen niet de grootste menselijke verwezenlijkingen zijn, ook dit is schizofreen: oorlogen zijn menselijk, maar niet wat wij verstaan onder de noemer ‘humaan’.

Conclusie:

Er is altijd de vage hoop dat geschiedenis bewaard wordt zodat de mensheid er kan uit leren, de praktijk is jammer genoeg anders.

Het is zeer wrang en ironisch dat de geschiedenis zich nu aan het herhalen is, dat er excuses worden gebruikt om deze hele tragedie netjes over te doen. De gelijkenissen tussen Hitler en Poetin zijn in dit opzicht schrikwekkend en verbazend vergelijkbaar te noemen. Het is onaanvaardbaar dat er aan geschiedvervalsing wordt gedaan en dat er excuses door de aanvallende partij worden gebruikt die eigen zijn aan de eigen geschiedenis en ingebakken zijn in hun eigen historische handelingen. De identiteit van de Russen heeft de zoveelste klap te verwerken, want de analogie met de aspiraties en handelingen van Adolf Hitler zijn frappant. De grootste historische vijand is voor de huidige Russische president nu blijkbaar een voorbeeld gezien zij hetzelfde megalomaanse gedachtengoed delen.

Een fascistisch regime die een land komt binnen te vallen om neonazi’s te vermoorden zou gigantisch lachwekkend zijn, ware het niet een aanfluiting zijn van de eigen Russische identiteit en bovendien een georchestreerde broedermoord tegen een Slavisch volk die ontegensprekelijk verwant is met de Russen,

Een conflict, een ideologie en zeker een oorlog is nooit zwart-wit, het is meestal een droom van gefrustreerde narcisten die in hun goddelijk complex de geschiedenis vervalsen en proberen naar hun hand te zetten. De natte droom van Poetin is met deze misdaad tegen de mensheid uitgekomen, hij zal zijn plaats innemen aan de geschiedenistafel naast Napoleon, Hitler, Stalin en soortgenoten. Niet bepaald een goede zaak voor de perceptie van de Russische staat en het Russische volk.

De geschiedenis zal oordelen…

Video documentatie:

Afbeeldingen: Wikipedia – Bundesarchiv –