Ralph Cowan, de Jet Set artiest en de decadente jaren 80
Ralph Cowan wordt wel eens de Picasso van de ‘Vanity Art’ genoemd, vooral in de jaren 1980 was hij een graag geziene gast op de jet set feesten van de rijken en mooie mensen der aarde. Hij dweepte letterlijk met de ‘glamoureus kitsch’ een soms buiten proportionele verheerlijking van zijn modellen. Over kunst en smaak is het heel moeilijk te oordelen maar hij slaagde er wel in om zich te begeven tussen de groten der aarde. Zijn clientèle was dan ook indrukwekkend: Imelda Marcos, Elvis Presley, Michael Jackson, Donald Trump en ga zo maar door.
Toen een voormalige schoonheidskoningin in de Filipijnen een commissie gaf voor een statieportret voor haar familie, dan deed hij er alles aan om aan de megalomanie van het gezin te voldoen. Het jaar was 1982 en de presidentsvrouw met de grootste schoencollectie ter wereld stelde exuberante eisen die hij zonder schroom inwilligde en hen portretteerde als halve goden, tot groot genoegen van de vrouw van de dictator.
In 1989 was het de beurt aan Donald Trump, het schilderij: “The Visionaire” leek meer op een afbeelding van een zonnegod, het was een bijna hemelse sfeer die rondom de jonge Trump hing, een adoratie die in overdaad aanwezig was op het canvas. Dit schilderij hangt nu nog steeds in het huis van de huidige president in Palm Beach. Het werk wordt nu min of meer aanzien als profetisch.
Ralph Cowan was opgegroeid uit een simpel gezin tijdens de Grote Depressie en hij werd aanzien als een zeer begaafd kind. Zijn stijl beschrijft hij als ‘Romantisch Realisme’ en legt uit dat er simpele middeltjes zijn die de Cowan magie uitleggen, zoals het bewust vermageren van de modellen met zeker 10 kg, een stevige nek schilderen, inbreuk op de echte leeftijd is ook altijd meegenomen en het object omringen door een soort van goddelijk licht. Ook gaf hij steeds aandacht aan de achtergronden die altijd spectaculair waren, een bergketen in de verte, exotisch dieren en zoveel mogelijk kitsch.
In de jaren 60 had hij een studio in Las Vegas en werkte hij aan een reeks portretten voor beroemdheden waaronder het enige schilderij die ooit werd aangevraagd door Elvis Presley en nu nog hangt in Graceland.
Volgens zijn biografie heeft Cowan meer gekroonde hoofden, staatsleiders, Presidenten, Sultans en Pausen op het doek vereeuwigd dan enig ander artiest. Een van zijn schilderijen diende zelfs voor de officiële kerstkaarten van de Prinselijke familie van Monaco.
Vreemd genoeg was zijn mening over zijn beroemde klanten niet altijd positief. Zo sprak hij zich zeer minachtend uit over koningshuizen, ze betaalde veel te laat, waren lui en hadden grillen.
Hij werd ooit ontboden op ‘Neverland’ de residentie van Michael Jackson. Het spectaculaire portret van Michael viel echter niet in de smaak, een geschilderde hond werd verwijderd en vervangen door een aap op uitdrukkelijke vraag van de popster.
Naast het schilderen van beroemde personen kon Ralph Cowan het nooit laten om oordelen te vormen over zijn cliënten. Dankzij beroemde klanten kon hij zich meer en meer doen gelden in de jet set en werd hij op alle feesten, missverkiezingen en jet set happenings uitgenodigd.
De man die de ijdelheid zo mooi kon schilderen, was in zijn latere jaren duidelijk ook een ijdeltuit. Hij kon het niet verkroppen dat hij ouder werd en begon als een kluizenaar te leven, waarin Netflix het hoogtepunt van zijn dag werd.
In 2013 kreeg hij een hartinfarct en begon hij terug te schilderen, volgens velen zijn betere werken.
Ralph Cowan leeft in zijn eigen cocon en op zijn eigen planeet, maar hij heeft een leven gehad met prachtige en wonderbare verhalen en anekdotes. Er is een documentaire in de maak over hem: ‘The Last Old Master’ en is nostalgisch over het portret die hij schilderde voor Donald Trump. Hij is een zeer goed voorbeeld van een man die de geschiedenis heeft kunnen inademen van dichtbij, een bevoorrecht toeschouwer van het grootste spektakel in een leven dat historie heet.
Kitsch of niet de man heeft onmiskenbaar talent en gaf tenslotte aan zijn cliënten wat ze wilden, de illusie op eeuwige roem en faam, een poging naar de nooit eindigende jeugd en een streling voor hun eigen grandeur en ijdelheid. Men zou kunnen zeggen dat hij intelligent was om de grillen van zijn cliënten te ondergaan het heeft hem zeker geen windeieren gelegd en hem een leven bezorgd waar velen maar van kunnen dromen. Persoonlijk vraag ik mij af of er geen gefrustreerd artistiek genie zit achter het typetje die hij met veel succes heeft neergezet.
