De Dahomey Amazones
De Dahomey Amazones waren een sub-Sahara elite-eenheid in de regio die we nu kennen als Benin. Ze zijn een wel gedocumenteerde vrouwelijk leger die de Europese kolonisators deden beven in hun laarzen. Buitenlanders noemden hen Dahomey Amazones, zijzelf noemden zich N’Nonmiton, wat “onze moeders” heeft als betekenis.
Hun voornaamste doelstelling was om hun koning te beschermen op het slagveld en erbuiten. Ze worden beschreven als onomkoopbaar, maagden en zeer wreedaardig. Het snel onthoofden van hun tegenstanders was hun voornaamste kenmerk.
Hoewel ze worden omschreven als mythische strijders, waren ze heel reëel. Het laatste lid van deze groep, een vrouw genaamd Nawi, stierf in 1979 op honderdjarige leeftijd. In hun gloriedagen telden ze 6.000 leden in een leger van 25.000, ze waren goed voor een derde van het leger. Volgens de kolonialen waren ze als soldaten veel superieurder dan hun mannelijke collega’s en werden ze aanzien als geduchte tegenstanders.
Hun geschiedenis gaat terug tot de 17de eeuw, volgens de legende begonnen ze als olifantenjagers die een indruk nalieten op hun koning, hun mannen waren ondertussen stammentwisten aan het uitvechten ver van hun woongebied. Gezien enkel vrouwen toegelaten waren in het koninklijk paleis ’s nachts was het logisch dat ze ook de koninklijke wacht werden.
Alleen de sterkste, gezondste en dapperste vrouwen werden toegelaten wat hen een elite naam bezorgde. De training was bikkelhard en ze werden allen echte vechtmachines, die gevreesd werden doorheen Afrika gedurende twee eeuwen.
Ze waren gewapend met Nederlandse musketten en machetes, maar in de vroege 19de eeuw hadden ze alle karakteristieken van een gemilitariseerde militie. Hun loyaliteit voor hun koning was legendarisch. Sommige meisjes werden gerekruteerd vanaf 8-jarige leeftijd, de meeste gingen vrijwillig in dienst, anderen werden voorgedragen door hun echtgenoten om ze van mening waren dat ze onhandelbaar waren.
Vanaf het begin werden ze getraind om erge pijnen te weerstaan, moesten ze zich uiterst snel bewegen en meedogenloos zijn. De trainingsvelden waren pijnlijk en uiterst gevaarlijk, zo moesten ze muren beklimmen die bedekt waren met scherpe doornen van planten.
De training expedities waren vergelijkbaar met wat de special forces van vandaag nu ook nog moeten doorstaan. Helse overlevingstochten in de jungle, zonder eten met slechts een machete om te overleven. Er werd van hen verwacht dat ze tweemaal harder waren dan mannen. Het regime maakte van hen een fanatische groep die letterlijk over lijken ging. Het was hen verboden zich over te geven, op het slagveld stierven ze dan ook allen een heldendood. Zich laten gevangennemen was absoluut ondenkbaar tenzij het met toestemming was van de koning.
De Dahomey Amzones konden niet huwen of kinderen krijgen en werden beschouwd als vrouwen van de koning. Het feit dat ze deel uitmaakten van de elitetroepen was hun leven en allesbepalend. Zelfs de koning durfde niet hun celibaat eed te verbreken. Een Dahomey Amazone aanraken stond dan ook gelijk aan de dood.
In de lente van 1863 probeerde de Britse ontdekkingsreiziger Richard Burton vrede te sluiten met het Dahomey volk. De Dahomeys waren strijders die heel actief waren in de slavenhandel, hun verslagen vijanden werden bijna altijd verkocht wat zeer winstgevend was. Burton was enkel onder de indruk van de Amazones. Vooral de fysieke kenmerken van de strijdsters waren door het vele trainen en vechten bijna niet meer vrouwelijk.
De Dahomey Amazones hadden twee groepen die ten aller tijde de koning beschermden onder het bevel van twee vrouwelijke commandanten. Burton gaf hen de naam “Zwarte Spartanen” en was danig onder de indruk.
De vrouwen waren de meest wreedaardige strijders van het zwarte continent, als emotionele en psychologische training alleen al wierpen ze soms vastgebonden gevangen van een rots. Vooral de onthoofdingen waren een bron van afschuw bij Burton die vol ontzag en ongeloof waarnam en alles optekende. Tegenstanders werden door hun machetes behendig immobiel gemaakt en later afgemaakt. Hun oorlogsbuit was dikwijls luguber: afgehaakte hoofden of genitaliën.
Een Franse delegatie bezocht Dahomey in 1880 ze waren getuige van een onthoofding uitgevoerd door een zestienjarige Dahomey Amazone. Na de onthoofding likte ze het bloed van de machete.
Voor vrouwen van Dahomey was het toetreden tot de Amazones ondanks het gevaar, het brute geweld en de moeilijke omstandigheden dikwijls de enigste manier om een zekere status te verwerven. Sommigen klommen zelfs op tot militaire bevelhebbers, adviseurs van de koning en konden zo mee het beleid bepalen. Bovendien was het ook een kans om rijkdom te verwerven, een leven binnen de muren van het paleis was luxueus. Ze hadden ook hun eigen slaven.
Zelfs na de Franse expansie in Afrika in de periode 1890, bleven ze een schrikwekkende entiteit in donker Afrika. Verschillende Franse soldaten die hen geen respect toonden werden vermoord teruggevonden, meestal met een opengesneden keel. Tijdens regelrechte veldslagen aarzelden vele Franse soldaten om een vrouw te doden, de aarzeling was fataal en honderden sneuvelden door hun machetes. De Amazones viseerden dan ook uitdrukkelijk de officieren die letterlijk geterroriseerd werden van angst.
Na een tweede Franse-Dahomey oorlog wonnen de Franse enkel en alleen maar omdat ze hun Vreemdelingenlegioen hadden ingezet, zwaarbewapende elitetroepen met machinegeweren. In totaal waren er nog 23 veldslagen, het leeuwenaandeel van de Amazones zou sneuvelen.
De Dahomey Amazones stierven uit en werden een deel van de legende van Afrika.
© Thalmaray
