Daniel Sickles : generaal rebel in de Amerikaanse Burgeroorlog
Daniel Sickles (1819-1914) is een klassiek voorbeeld om aan te tonen hoe de geschiedenis personages negeert en dat men slechts met veel geluk een plaats kan veroveren in de schoolboeken. Sommige mensen hadden de meest onvoorziene en fantastische avonturen in hun leven en haalden desondanks niet de kronieken van de algemeen bekende geschiedenis.
Daniel Sickles is een illustere niemand, moordenaar, megalomane krankzinnige generaal in de Amerikaanse burgeroorlog, geamputeerde en minnaar van de toenmalige Spaanse Koningin. Het leven van een controversieel man, die misschien geen plaats verdient in de geschiedenis, maar net dergelijke mensen hebben een pedagogische plaats in bepaalde tijdkronieken.
Daniel Sickles had op vele manieren kunnen opvallen in de geschiedenis van de Verenigde Staten, vandaag moet zijn naam opgezocht worden, op een of andere manier is zijn merkwaardig leven net niet genoeg extravagant geweest om op te vallen door de decennia heen.
De man zou een zeer dubieuze rol spelen later in de Amerikaanse Burgeroorlog als een politiek benoemde generaal in het Unionistische leger, zonder enige militaire ervaring weliswaar. Hij begon zijn carrière in de politiek, op 28 jarige leeftijd zat hij al in het politieke establishment van New York City en hij veroverde een zetel in de New Yorkse Senaat.
In 1856 werd hij verkozen als lid van the United States House of Representatives en was hij samen met zijn echtgenote voorname leden van de jetset van de Amerikaanse hoofdstad. Het was publiek geheim dat beide partners het niet zo nauw namen met hun huwelijksbeloftes. In 1859 vermoorde Daniel Sickles koelbloeding Philip Barton Key, de minnaar van zijn vrouw door hem op klaarlichte dag neer te schieten. Ook hier kreeg hij een mineure kans om de geschiedenis in te gaan want zijn slachtoffer was de zoon van Francis Scott Key de auteur van de Star Spangled Banner. Hij zorgde voor een absoluut juridisch precedent om ‘tijdelijke krankzinnigheid’ in te roepen als verantwoording, met succes trouwens. Een tsunami van verontwaardiging en shock raasde over Washington, D.C. temeer hij niet wilde scheiden van zijn vrouw. Van absolute jetsetters en bijna Amerikaanse adel vergruisde men hen beiden tot semi-melaatsen. Niemand kon toen weten hoe veerkrachtig deze man wel echt was.
Op een of andere manier slaagde Daniel Sickles erin om een militaire commissie binnen te rijven en kreeg hij als onervaren burger de rand van kolonel in de 70ste Infanterie Brigade van New York, later werd hij Majoor-Generaal. De man onderscheidde zich op het slagveld door zijn moed alsof hij een doodsverachting had, doch werd berucht om in conflict te gaan met zijn oversten. Tegen alle verwachtingen in bleef hij een rijzende ster in het Amerikaanse leger. Ondanks enkele notoire successen op het slagveld slaagde hij er niet in om serieus te worden genomen door andere militaire leiders. Een lange periode van het niet opvolgen van bevelen en cavalier solitair spelen hielden hem net uit de Krijgsraad.
In de beroemde slag van Gettysburg negeerde hij compleet bevelen en talloze manschappen verloren het leven door zijn narcistische koppigheid. In deze bloederige en chaotische veldslag werd zijn rechter been in flarden geschoten. Ondanks zijn rebellie en strategische dwaasheid kreeg hij The Medal of Honor, een van de hoogste Amerikaanse militaire onderscheidingen, voor uitmuntende heldendaden in het oog met de vijand. Het feit dat hij zijn troepen als kanonnenvlees gebruikte werd bedenkt door de mantel der liefde en een rookgordijn van propagandistische motieven.
Ook hier leek hij als een feniks terug op te staan en deed hij terug een gooi naar geschiedkundige onsterfelijkheid door zijn geamputeerd been weg te schenken aan The Army Medical Museum in Washington, D.C. Opmerkelijk waren zijn talloze aanvallen op zijn bevelhebber Majoor Genetaal George G. Meade, dit tijdens en na de Burgeroorlog, hij minimaliseerde steeds de rol van zijn bevelhebber en probeer telkens weer de overwinning op te eisen. Iets wat de geschiedenis hem blijkbaar niet in dank heeft afgenomen.
Abraham Lincoln zelf leek na de oorlog deze man te willen wegpromoveren, hij werd na de oorlog als consultant gestuurd naar het verslagen Zuiden om de effecten op de zwarte bevolking te bestuderen. Na deze turbulente periode kreeg hij verschillende functies als diplomaat in Columbia, Militaire Gouverneur van South Carolina, Ministeriële ambassadeur in Spanje waar hij een affaire zou hebben gehad met de afgezette Koningin Isabella II en verschillende ambtstermijnen onder andere in het Amerikaanse Congres. Ook daar deed hij zijn reputatie alle eer aan en moest opstappen bij de New York State Monuments Commission voor verduistering van fondsen.
De generaal rebel die balanceerde op de rand van held en marginale boef stierf in 1914 in New York City ten gevolge van een hersenbloeding. Hij is begraven op Arlington National Cemetery. Zijn droom op eeuwige roem en onsterfelijkheid is illusionair gebleken, hoewel zijn leven is gedocumenteerd heeft hij nooit de erkenning of prestige gekregen die hij zo naar verlangde.
Het is verbazend dat met een dergelijk palmares Daniel Sickles niet op zijn minst berucht zou zijn geworden. Het leert ons dat politieke schandalen van alle tijden zijn en dat mensen in leidinggevende posities soms bedenkelijke individuen zijn. Werd hij gedemoniseerd door de tijdsgenoten van toen, was de man in feite een heldhaftige avonturier of een ordinaire charlatan, lijkt mij dat de geschiedenis hieromtrent nog aan het debatteren is.
Foto’s: Wikipedia/The Library of Congress/Time.com
